Atölye Günlüğü

Animik boyutta nesnelerin bir hafızası olduğu düşüncesi bana müthiş gelse de düzensiz, koyduğu yeri hatırlamayan, hafızası travma koşullu çalışan biri olarak saatlerce metre aramanın verdiği gerilim zihnime vurdu. Svankmajer evreninde bulamadığım metre ile sonsuz iz düşümler gerçekleştirmenin anomalist formlarla dans etmenin keyfi bir yana, sanayi üretiminde bir takım alet edevata ses algı reseptörü koymalılar, isim kodlaması yapılan bu nesne ismi telaffuz edildiğinde ses çıkarmalı, her nesnenin ayrı bir sesi, tonu olmalı. Geçmişte tanıdığım bir kadın vardı. Bu işi bulamadığı nesnelerin yenisini almakla çözümlemişti, buna evini taşırken tanık olmuştum arada hatırlatırdım daha geçen almıştın bundan v.s. Yenisini almamak için direnip cetvel, mezura gibi şeylerle olayı çözümledim fakat bir de obsesyonla uğraş nerede bu metre diye? Şeytanın satamadan getirmesini bekliyorum.

Umursuz malum zamanlar...

Annem sadece hostes olarak uçulabileceğini sanmış. "Sonunda çocuk ebeveynin ebeveynine dönüşür"

İsimsiz

Birilerinin kalbine dokunsun diye replikler.

Sevgili sanatçı bugün yine sergi gezdim. Yaptıkların üzerinde düşündüm. Düşündüm diyorum çünkü hissetmedim yaptıklarını. Varoluş çırpınışların umurumda değil çünkü bu çağda çok eğreti duruyor. Aynı şeyleri varyasyon önermelerle tekrarlaman da hiç ilgilimi çekmedi. O klozetin sifonu neon ışıklarla çekilsin artık.